Σίγουρα ο θάνατος είναι ένα φαινόμενο το οποίο κατά κανόνα συνοδεύεται από πόνο. Η διεργασία του πένθους προϋποθέτει διαχείριση του πόνου ως αποτέλεσμα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου στην ζωή μας, προϋποθέτει την προσπάθεια που καλούμαστε να κάνουμε για να ξαναφτιάξουμε νόημα στην ζωή μας που κλονίστηκε, και τέλος προϋποθέτει να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητες μας και τους στόχου μας ως προς την ζωή.
Η διεργασία αυτή παίρνει χώρο μέσα σε πολύπλοκες και αλληλεξαρτώμενες αλληλεπιδράσεις με τα σημαντικά πρόσωπα που βρίσκονται στην οικογένεια μας αλλά και στην κοινότητα την οποία ζούμε. Μαθαίνουμε σιγά σιγά να προσαρμοζόμαστε στον νέο κόσμο που έχει αλλάξει λόγω της απώλειας του αγαπημένου μας προσώπου, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να μην χάσουμε την αγάπη μας για τον άνθρωπο που χάσαμε αλλά και την αγάπη για την ζωή.
Ο θάνατος βιώνεται σήμερα με σιωπή και έχει εξορισθεί από το βίωμα της κοινής συλλογικής ζωής μία πρακτική που συνέβαινε σε παλαιότερες παραδοσιακές κοινότητες όπου είχε ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη εξοικείωση των ανθρώπων με την έννοια του θανάτου. Σε μερικές κοινότητες αποτελεί θέμα ταμπού, αφού αναστατώνει και τρομάζει τα μέλη της. Προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε, νομίζοντας ότι αυτό είναι ένα θέμα που δεν μας αφορά. Οι άνθρωποι που πενθούν μεταφέρουν την αίσθηση ότι οι άλλοι τους απομονώνουν και τους αποκλείουν ενώ αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι γύρω τους δυσκολεύονται να τους στηρίξουν συναισθηματικά και αποφεύγουν να τους ακούσουν. Συνήθως γενικεύουν την στήριξη τους, τυποποιούν τα λόγια τους προσπαθώντας να κλείσουν την συζήτηση, κλείνοντας όμως και τον χώρο για επεξεργασία του πόνου αλλά και του διαλόγου με τον άνθρωπο που πενθεί.
Το οικείο περιβάλλον αναστατώνεται και νιώθει αμήχανο να διαχειριστεί το πόνο του ανθρώπου που πενθεί. Σιωπά λοιπόν με την δικαιολογία ότι συζητώντας δυσάρεστα και επώδυνα συναισθήματα είναι άσκοπο και κοινωνικά μη αποδεκτό. Έτσι λοιπόν αυτός που πενθεί αποθαρρύνεται από τον να συζητά δυσάρεστα συναισθήματα και σκέψεις γύρω από την απώλεια, κλείνοντας μέσα του συναισθήματα αλλά και τις δυνατότητες να επεξεργαστεί τον θρήνο και τον πόνο του.
Ο πόνος όμως του θανάτου και της απώλειας ζητά μία διέξοδο για να εκφραστεί, να επικοινωνήσει, να μιληθεί για να μπορέσει ο άνθρωπος που πενθεί να επαναδιαπραγματευθεί την ζωή του μετά την εμπειρία της απώλειας. Ο θρήνος δεν είναι μια ατομική υπόθεση αλλά μια εμπειρία η οποία μοιράζεται κοινωνικά καθώς οι σημαντικοί άλλοι γύρω μας γίνονται συνοδοιπόροι στο πένθος μας και μπορούν να δυσχεράνουν ή να διευκολύνουν την προσαρμογή μας στην απώλεια.
Η δυνατότητα να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα αλλά και τις ιστορίες που αφορούν το πένθος και την απώλεια μας με τους άλλους, λειτουργεί θεραπευτικά αφού μας βοηθά να χτίζουμε σταδιακά μία νέα διαφορετική ιστορία ως αποτέλεσμα του νοήματος που έχουμε δώσει στην απώλεια που έχουμε βιώσει. Μας βοηθά επίσης να ενσωματώσουμε αυτή την ιστορία στην καθημερινότητα μας επανακτώντας σιγά σιγά την αίσθηση σκοπού στην ζωή μας.
Δημοσιεύτηκε από τον Maria Leonidou-Psychotherapist-Family therapist
Σπούδασα Ψυχολογία και Κοινωνικές επιστήμες (Bsc) στο ανοικτό πανεπιστήμιο της Αγγλίας. Συνέχισα τις σπουδές μου στο Online and Distance Education (MA), πως να εκπαιδεύω διαδικτυακά και μετά oλοκλήρωσα την τετραετή μου μετεκπαίδευση στην Συστημική Ψυχοθεραπεία στο Συστημικό Ινστιτούτο Κύπρου. Στο πλαίσιο της μετεκπαίδευσης μου εκπαιδεύτηκα στο Solution Focused Therapy απο το ΒRIEF Institute – London. Eπιπλέον έχω ολοκληρώσει το advance training course in Non-Violent Resistance από το School of Non Violent Resistance – Ισραήλ. Τον Μάιο του 2021 ολοκλήρωσα την ειδικότητα μου στην ψυχοθεραπεία παιδιών και εφήβων από το Συστημικό Ινστιτούτο Κύπρου καθώς και απο το https://entropia.press/ για την ίδια θεματική. Ειδικεύτηκα στην συστημική θεραπεία ψυχώσεων και στην συστημική θεραπεία ζευγαριών. Εκπαιδεύτηκα επίσης στο Συστημικό Γλυπτό και στο Συστημικό Γενεόγραμμα.
Συμμετείχα σε 2ετές πρόγραμμα σεμιναρίων(2020-2022) στο Ελληνικό Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας για την παροχή συνοδείας σε ψυχωσικές κρίσεις. Στόχος μου να δημιουργηθεί και στην Κύπρο ένα παρόμοιο παρατηρητήριο όπου σε συνεργασία με αρμόδιους φορείς, να παρέχει στήριξη και καθοδήγηση στις οικογένειες αλλά και στο άτομο με ψυχωσική εμπειρία με αρχικό σκοπό την αποφυγή ακούσιας νοσηλείας, την παροχή θεραπείας, την δημιουργία ομάδων αυτοβοήθειας και την προώθηση εναλλακτικών μη-ψυχιατρικών τρόπων αντιμετώπισης του ψυχικού πόνου.
Η προσέγγιση μου είναι συστημική αλλά συμπληρώνεται παράλληλα από εργαλεία άλλων σχολών ψυχοθεραπείας στις οποίες έχω εκπαιδευτεί με σκοπό να δημιουργείται κάθε φορά μια μεθοδική, ολιστική αλλά και εξατομικευμένη προσέγγιση που να ανταποκρίνεται στην μοναδικότητα και στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, ζευγαριού, οικογένειας.
Ασχολούμαι με την θεραπεία ψυχικών διαταραχών όπως άγχος, φοβίες, ψυχώσεις, ψυχαναγκασμούς, κατάθλιψη και εξαρτήσεις. Είμαι σύμβουλος οικογένειας, ζευγαριών παιδιών και εφήβων. Στόχος μου να δημιουργείται κάθε φορά μια μεθοδική και ολιστική προσέγγιση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, ζευγαριού και της οικογένειας.
Τον Ιανουάριο του 2019 ίδρυσα το “Anakoufisis Psychotherapy & Counseling» anakoufisis.com και εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα ως σύμβουλος και ψυχοθεραπεύτρια. Το κέντρο Ανακούφισης δημιουργήθηκε με σεβασμό απέναντι στο παιδί, έφηβο, ενήλικα, ζευγάρι και οικογένεια λαμβάνοντας υπόψη την αυτό-αναφορικότητα του κάθε ατόμου και συστήματος. Το κέντρο διατηρεί συνεργασίες μεταξύ ειδικοτήτων που χρειάζεται να συμμετέχουν για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής των θεραπευόμενων σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα επαγγελματισμού.
Είμαι μέλος στους πιο κάτω οργανισμούς:
Ευρωπαϊκός Σύλλογος Ψυχοθεραπείας (EAP – ECP, European Certificate of Psychotherapy Holder)
Ευρωπαϊκή Εταιρία Οικογενειακής Θεραπείας (EFTA)
Παγκύπριος Σύνδεσμος Ψυχοθεραπευτών (ΠΣΨΘ)
Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας
Στον ελεύθερο μου χρόνο απολαμβάνω την παρέα πολύτιμων φίλων, αθλούμαι, ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες και περπατώ με τους σκύλους μου. Είμαι περήφανη μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Δείτε περισσότερα άρθρα
2 σκέψεις σχετικά με το “Ο θρήνος δεν είναι ατομική υπόθεση.”
Δεν μπορεις να το μοιραστεις οτι και αν λεν.οπως και οση ενσυναισθηση και αν εχεις δεν μπορεις να μοιραστης τηον πονο του αλλου και ας φαινεται ο ιδιος.Απλα ξερεις οποτε γονατισεις απο τον πονο να πιεσεις τα χερια οταν μπορεσεις ,με οσες δυναμης, εχεις να σηκωθεις εστω λιγο απο την λασπη.Να κανεις τον κλοουν μεχρι να ξαναγονατισης.
Χριστός Ανέστη! Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του άλλου 100%. Μπορεί να γίνει όμως πιο ήπιος αν τον μοιραστούμε με άλλα σημαντικά πρόσωπα για μας. Καλή δύναμη.
Anakoufisis- Psychotherapy & Counseling 
Δεν μπορεις να το μοιραστεις οτι και αν λεν.οπως και οση ενσυναισθηση και αν εχεις δεν μπορεις να μοιραστης τηον πονο του αλλου και ας φαινεται ο ιδιος.Απλα ξερεις οποτε γονατισεις απο τον πονο να πιεσεις τα χερια οταν μπορεσεις ,με οσες δυναμης, εχεις να σηκωθεις εστω λιγο απο την λασπη.Να κανεις τον κλοουν μεχρι να ξαναγονατισης.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χριστός Ανέστη! Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του άλλου 100%. Μπορεί να γίνει όμως πιο ήπιος αν τον μοιραστούμε με άλλα σημαντικά πρόσωπα για μας. Καλή δύναμη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!