Ιστορίες που δεν λέγονται

Διηγώντας μια ιστορία προσπαθούμε να μαζέψουμε σκορπισμένα κομμάτια από τις εμπειρίες μας, και μέσω της γλώσσας  να τις αφηγηθούμε με σκοπό να αποκτήσουν νόημα, συναίσθημα και αξία. Μέσα από τις αφηγήσεις μας κάνουμε συνδέσεις με το παρελθόν και διαμορφώνουμε μια συνέχεια για το μέλλον.

Ποτέ όμως δεν μπορούμε να αποδώσουμε ακριβώς τον πλούτο της εμπειρίας μας αφού παρουσιάζουμε μόνο μία εκδοχή της πραγματικότητας ή την υποκειμενική μας αντίληψη για την πραγματικότητα. Ποτέ δεν λέμε όλη την αλήθεια. Διαμορφώνουμε τις εμπειρίες μας και επιλέγουμε να πούμε μια ιστορία που καθρεφτίζει την ταυτότητα μας και την οικογένεια μας. Υπάρχουν όμως και κάποιες ιστορίες που επιλέγουμε να μην τις πούμε διότι περιέχουν μυστικά τα οποία μας αιχμαλωτίζουν στην σιωπή και την ντροπή. Κρύβουμε γεγονότα σκέψεις και συναισθήματα από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Όταν αυτό συμβαίνει μπαίνουν στην οικογένεια μας κανόνες, να μην μιλούμε  ή να μην εμπιστευόμαστε στους άλλους τις ιστορίες αυτές.. Τα παιδιά στις οικογένειες, μας αναστατώνονται, νιώθουν σύγχυση και ανασφάλεια αφού δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτές τις συμπεριφορές. Νομίζουν ότι κάτι τρομακτικό συμβαίνει, προσπαθούν να μαντέψουν τι είναι και έτσι αρχίζουν να δημιουργούν φαντασίες και μύθους με αποτέλεσμα να  εκφράζουν μια συμπτωματική συμπεριφορά.

Αισθανόμαστε ντροπή , φόβο και άγχος μήπως αποκαλυφθεί η ιστορία μας  και βγει προς τα έξω. Η διατήρηση όμως μιας μυστικής ιστορίας δεν γίνεται χωρίς κόστος. Υπάρχει μια πληγή, υπάρχει ένα τραύμα το οποίο κλειδώθηκε σαν να μην βιώθηκε και το οποίο αφήνει ψυχικά αποτυπώματα. Το να μην μιλούμε  για τραυματικές ιστορίες που δεν λέγονται, είναι μία άμυνα που χρησιμοποιεί ο εαυτός μας για να μην βιώσει ξανά  τα δυσάρεστα συναισθήματα  που συνδέονται με τις ιστορίες αυτές. Ως αποτέλεσμα αρνούμαστε την πραγματικότητα εφόσον τα γεγονότα είναι σαν να μην συνέβησαν ποτέ.

Οι τραυματικές ιστορίες που δεν λέμε ποτέ, παραμένουν ανομολόγητες, χωρίς να μπορούμε να τις επεξεργαστούμε και χωρίς την ευκαιρία να τους δώσουμε ένα άλλο νόημα. Οι ανομολόγητες ιστορίες περνούν από γενιά σε γενιά μεταφέροντας ταυτόχρονα το άγχος, τον εκνευρισμό και την ένταση των συναισθημάτων που τις περιβάλλουν. Αυτό που δεν μπορούμε να πούμε με λόγια το εξωτερικεύουμε με μη λεκτικούς τρόπους όπως χειρονομίες, εκφράσεις του προσώπου, δάκρυα, συγκίνηση, δυνατές φωνές που δεν έχουν καμία σχέση με τα τρέχοντα γεγονότα της ζωής μας.

Η μυστικότητα των ιστοριών και οι κλειστοί δρόμοι επικοινωνίας που δημιουργούν, δυστυχώς δεν βοηθούν στην σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων, ούτε  στην αναζήτησή νοήματος που θα οδηγήσει στην κατανόηση και κατά συνέπεια την επούλωση του τραύματος που συνοδεύει τις ιστορίες αυτές.

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Εσύ τι lifestyle έχεις;

Το να αναγνωρίζεται η αξία κάποιου  μπορεί για μερικούς να γίνει στόχος ζωής. Το να διακριθεί κάποιος κοινωνικά αποτελεί μια δικαίωση για όλα όσα  κάνει. Μερικά μπορεί να περιλαμβάνουν τη παρουσία του σε εκδηλώσεις με κοινωνική προβολή, την συσχέτιση με δημόσια και διάσημα πρόσωπα που φυσικά φροντίζει να μαθευτεί και  η επιλογή επώνυμων συντρόφων  με σκοπό την κοινωνική προβολή. Οτιδήποτε έχει να κάνει με το αποδεκτό lifestyle είναι καλοδεχούμενο και επιδιώκεται σε κάθε περίσταση.

Ταυτόχρονα όμως ένας  άλλος κίνδυνος, αιωρείται… ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης και της φθοράς. Ο κίνδυνος του νέου του καινούργιου, του ανανεωμένου. Έτσι λοιπόν τα άτομα αυτά ζουν σε μία συνεχή ανασφάλεια, διαρκή ένταση και επαγρύπνηση για να διατηρήσουν το “status”  τους.

Όταν το “status” γυμνωθεί ακολουθεί η μοναξιά η οποία βιώνεται ακόμα και με την παρουσία άλλων ανθρώπων γύρω τους. Η αίσθηση ότι έχουν πέσει θύμα εκμετάλλευσης και αδικίας δεν υποχωρεί. Η αίσθηση ότι δεν τους αγάπησαν πραγματικά, είναι το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν εξυπηρετώντας την ανάγκη τους  για αναγνωρισιμότητα και κοινωνική αποδοχή.

Είναι η ώρα που οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να κάνουν ένα εσωτερικό αναστοχασμό και να επανεξετάσουν την στάση τους απέναντι στις επιλογές τους. Είναι η ώρα να διακρίνουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα συναισθήματα στην ζωή τους. Είναι η ώρα ανασυγκρότησης των δυνάμεων τους για άλλες επιλογές και διαφορετικές πορείες.

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Ηδονή στην απομόνωση…

Βρίσκονται ανάμεσα μας… οι άνθρωποι που με την πρώτη ευκαιρία αναζητούν στοιχεία να επιβεβαιώσουν την διαρκή ανασφάλεια τους, την τοξικότητα τους και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άλλους. Φίλοι δεν υπάρχουν. Όποιος τους πλησιάζει φιλικά είναι ύποπτος πέραν πάσης αμφιβολίας.

Όλοι γύρω τους, τους συμπεριφέρονται απορριπτικά, όλοι γύρω τους, τους περιφρονούν. Οι ίδιοι αναζητούν το ενδιαφέρον των άλλων  για το άτομο τους αλλά ταυτόχρονα προκαλούν αποστροφή και λύπη. Αναζητούν την επικοινωνία με τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα τους κατηγορούν  για αδιαφορία προς το άτομο τους σκορπίζοντας ηδονική πικρία.

Κλείνονται στο εαυτό τους και στην πίκρα τους χωρίς να αναλογίζονται το δικό τους μερίδιο στις αντιδράσεις αυτές. Η νεαρή κοπέλα που αναζητά συντροφικότητα και δεν την βρίσκει δεν αντιλαμβάνεται ότι η εμφάνιση της δεν ανταποκρίνεται ούτε στην ηλικία της ούτε στην εποχή της. Απλά έχει παραιτηθεί…Η νεαρή κοπέλα που παραπονιέται ότι την πλησιάζουν μόνο για σεξ, δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι εντυπωσιακά όμορφη και δεν χρειάζεται το προκλητικό μακιγιάζ ή ντύσιμο για να την προσέξει κανείς. Πως άλλωστε να το καταλάβει αφού από την μητέρα της δεν έχει ακούσει ποτέ πόσο όμορφη είναι; και ότι αυτό που αναζητά σήμερα είναι η αποδοχή από την μητέρα της;

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχώς αναζητούν διευκρινίσεις και αποδείξεις για την αυθεντικότητα των άλλων χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της έλλειψης τρυφερότητας και ασφάλειας που δεν είχαν στα πρώιμα χρόνια της ζωής τους. Είναι αποτέλεσμα των αντιφατικών μηνυμάτων που λάμβαναν από τους γονείς τους…Από την μια η εκδήλωση τρυφερότητας και από την άλλη η κούραση που δείχνει το βάρος που σηκώνουν.

Η ανάγκη όμως για αγάπη, αποδοχή και εμπιστοσύνη δεν φεύγει. Μόνο όταν οι ίδιοι αναλάβουν την ευθύνη της δικής τους ζωής, με θεραπευτική παρέμβαση θα μπορέσουν να απομακρυνθούν από την ηδονή της απομόνωση τους.

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Τα παιδιά γονιών που οι ανάγκες τους δεν έχουν καλυφθεί, ωριμάζουν πολύ γρήγορα και μετατρέπονται οι ίδιοι σε γονιούς που αναλαμβάνουν να καλύψουν συντροφικές ή γονικές ανάγκες των δικών τους γονιών. Συχνό το φαινόμενο της μητέρας που εμποδίζει την αυτονόμηση της κόρης της αποδίδοντας το σε εξωτερικούς παράγοντες κινδύνου αλλά πίσω από αυτό κρύβεται το μικρό κακομαθημένο, ανώριμο κοριτσάκι που θεωρεί ότι όλοι πρέπει να την υπηρετούν και να την φροντίζουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Σε κάθε προσπάθεια αυτονόμησης της ενήλικης κόρης, η μητέρα βγάζει από το συρτάρι όλες τις “θυσίες” που έχει κάνει για να την αναθρέψει, η υγεία της επιδεινώνεται, προβάλει ενοχές με την απειλή του θανάτου της. Έτσι λοιπόν η κόρη εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια για αυτονόμηση και μένει με την μητέρα της. Ακολουθεί η υπερβολική φροντίδα προς την μητέρα συνοδευόμενη από το αίσθημα της οργής, της αδικίας με εξάρσεις συγκρούσεων και προσβολών της μιας απέναντι στην άλλη. Κάθε προσπάθεια από φίλους συγγενείς για παρότρυνση της κόρης προς την αυτονόμηση της πέφτει στο κενό αφού κατάφερε η ίδια της η μητέρα να την γεμίσει ενοχές. Ως αποτέλεσμα κλείνεται στον εαυτό της, δεν έχει επαφή με άλλους ανθρώπους και οδηγείται προς της απομόνωση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Γονείς που έχουν παραμελήσει την δική τους σχέση και η μόνη τους έννοια ήταν η φροντίδα των παιδιών τους, όταν έλθει η ώρα της αυτονόμησης τους νιώθουν ένα τεράστιο κενό, που προσπαθούν να το καλύψουν αναλαμβάνοντας τον γονικό ρόλο στα εγγόνια τους, μαγειρεύοντας καθημερινά για τα παιδιά τους, φροντίζοντας το σπίτι τους και αναλαμβάνοντας  διάφορες καθημερινές τελετουργίες. Ως αποτέλεσμα έχουμε ανεπαρκείς νεαρούς γονείς που βολεύονται τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά χωρίς όμως να βλέπουν το κόστος που θα έχει αυτό στην δική τους σχέση όπου θα έλθει η αποξένωση, η συναισθηματική απόσταση και ίσως τελικά η ρήξη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Έχω ένα μυστικό!

Ένα μυστικό καλά κρυμμένο στην οικογένεια είναι πολύ σημαντικό αφού μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για το πως μια οικογένεια νοηματοδοτεί τις εμπειρίες της. Οι κοινωνικές και πολιτισμικές κατασκευές δίνουν διαφορετικό νόημα στο μυστικό για κάθε άτομο στη οικογένεια. Οι οικογένειες  αποδίδουν νόημα στον μυστικό τους ανάλογα με τις αξίες της. Κάθε μυστικό έχει την δική του ιστορία. Μπορεί να προέρχεται από συναισθήματα φόβου, ντροπής, μοναξιάς, στιγματισμού μπορεί ακόμα η οικογένεια να το διατηρεί από επιλογή.

Σήμερα, οι οικογένειες επιλέγουν τι είναι μυστικό σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές, π.χ το πρόβλημα του αλκοολισμού παλαιότερα για λόγους κοινωνικούς δεν έβγαινε προς τα έξω εκτός από τα κλειστά όρια της οικογένειας. Συνήθως, τα μυστικά διατηρούνται στην οικογένεια για να προστατευτούν τα μέλη της. Καταλήγουν όμως να προκαλούν περισσότερα προβλήματα από ότι επιχειρούν να επιλύσουν. Επηρεάζουν τις σχέσεις των μελών της οικογένειας και δεν τους επιτρέπουν να αναπτύξουν αυθεντικούς και αξιόπιστους δεσμούς. Επηρεάζουν ακόμη και την εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας αφού τόσο αυτός που το κρατά όσο και αυτοί που δεν το γνωρίζουν ζουν σε ένα ψέμα.

Η διαδικασία αποκάλυψης του μυστικού προϋποθέτει, θάρρος, κουράγιο, αφού  η αποκάλυψη του μυστικού μπορεί να επιδεινώσει τους φόβους της αντιμετώπισης του, καθώς και την ντροπή που το συνοδεύει. Η διαδικασία αυτή απαιτεί αρκετό χρόνο και προσπάθεια όσον αφορά τις σχέσεις των μελών της οικογένειας για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Η αποκάλυψη δεν λειτουργεί από μόνη της ευεργετικά ούτε απελευθερωτικά.

Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ασφαλές πλαίσιο και περιβάλλον όπου θα υπάρξει η δυνατότητα μέσα σε συνθήκες ασφάλειας, αποδοχής, στήριξης και εμπιστοσύνης για να μπορέσει το μυστικό να αποκαλυφθεί. Η αποκάλυψη θα δημιουργήσει νέες αφηγήσεις με άλλο νόημα και εμπειρίες προσανατολισμένες στο καινούργιο και υγιές. 

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Κατανόηση στο διαφορετικό.

Η παιδική ηλικία έχει χαρακτηριστεί ως περίοδος ανεμελιάς και περίοδος όπου η χαρά χαρίζεται.

Για κάποια όμως τα παιδικά τους χρόνια δεν είναι και τόσο ανέμελα. Κάποια παιδιά γεννιούνται από γονείς που δεν αγαπήθηκαν μεταξύ τους και μεγαλώνουν σε οικογένειες που κυριαρχεί η μιζέρια, η ένταση και η διαμάχη. Κάποια παιδιά  γεννιούνται με την την απειλή του πολέμου, του θανάτου και της αρρώστιας. Κάποια παιδιά  για κάποιο λόγο γεννήθηκαν με αναπηρία ή και με χρόνιες ασθένειες. Κάποια παιδιά από πολύ τρυφερή ηλικία αναγκάστηκαν να ζήσουν ταλαιπωρίες και στερήσεις λόγω μετανάστευσης και προσφυγιάς μέχρι να φτάσουν στο προορισμό τους για μια ανθρώπινη ζωή όπου και εκεί βίωσαν την απόρριψη και την γκρίνια της υποδοχής.

Μπροστά σε όλο αυτό δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς στον πόνο των γονιών που καμιά φορά μπορεί να τους οδηγήσει στην απόγνωση. Στεκόμαστε με σεβασμό, εκτίμηση αλλά και θαυμασμό μπροστά στην διαπίστωση ότι τα παιδιά τους δεν είχαν το ίδιο ξεκίνημα με άλλα παιδιά αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρές και αντίξοες συνθήκες στο μεγάλωμα τους. Η δύναμη και η εμπιστοσύνη που διαθέτουν αυτοί οι γονείς αλλά και η συναισθηματική τους παρουσία είναι τα εφόδια που θα δώσουν στα παιδιά τους για να αναπτύξουν μια ποιότητα ζωής, να μπορέσουν να ζήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη της δικής τους υγείας.

Αν εμείς οι υπόλοιποι δεν προσεγγίσουμε το διαφορετικό με κατανόηση τότε αυτό θα μας πνίγει και θα ζητάμε συνεχώς συνθήκες επιβίωσης μη ιδανικές αλλά συμβατές με τον δικό μας τρόπο ζωής. Θα κλείσουμε την πόρτα στην επικοινωνία, μοιράζοντας απαξιωτικές ταμπέλες αφήνοντας έξω την ιδιαιτερότητα των συνθηκών της ζωής αυτών των ανθρώπων.

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Αντίδοτο στην αδικία.

Η διαρκής ενασχόληση με την αδικία που έχουμε βιώσει πολλές φορές μας οδηγεί στον εγκλωβισμό της ευτυχίας και της ελευθερίας. Ξεχνούμε την επιθυμία μας για ζωή, για χαρά και για συνάντηση με τους άλλους. 

Η πίκρα που μας διακατέχει μας εμποδίζει να βιώσουμε οποιαδήποτε άλλη ευχαρίστηση με αποτέλεσμα η δικαίωση να είναι ο μόνος λόγος ύπαρξης μας. Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ανοίγματα στην ίδια την ζωή, να αναζητήσουμε νόημα στην ζωή μας, να διεκδικήσουμε την χαρά στις σχέσεις μας, εμπλεκόμαστε σε εσωτερικούς μονολόγους που αποδεικνύουν την απογοήτευση μας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Το κενό που διαισθανόμαστε καλύπτεται από παρεξηγήσεις, διαμάχες και προστριβές.

Το να επιμένουμε σε ένα άδικο και επώδυνο παρελθόν, στα τραύματα από το παρελθόν, στις απογοητεύσεις από κοντινά μας πρόσωπα μας οδηγούν, στην απόσυρση  και στην δυστυχία.

Πως όμως μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από την εμμονή στην αδικία που βιώσαμε, να ξεφορτώσουμε τα φορτία του παρελθόντος μας και να κατακτήσουμε την ελευθερία μας;

Δύο αντίδοτα μου έρχονται στο νου…Η συγχώρεση και η αυθεντική αγάπη.

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Ρωτάς πώς;

Είναι και αυτές οι εικόνες των χρηστών που πλασάρονται στο διαδίκτυο. Εικόνες που σου προκαλούν θυμό και δεν μπορείς να καταλάβεις την επιλογή αυτών των ανθρώπων να είναι εξαρτημένοι από κάτι και να επιμένουν σε αυτό, που τελικά τους καθιστά εθελοντικά σκλάβους. Σε φοβίζει η εγγύτητα του θανάτου αφού αυτοί οι άνθρωποι γυρνούν την πλάτη τους στη ζωή. Σε φοβίζει η ανημποριά σου να τους βοηθήσεις, πως να τα βγάλεις πέρα μαζί τους…δεν είσαστε οι ίδιοι. Έχεις ακούσει από “ειδικούς” ότι ο χώρος της απεξάρτησης δεν είναι και από τους πιο ελκυστικούς, αφού επικρατεί η άποψη ότι οι χρήστες είναι άνθρωποι που λένε συνέχεια ψέματα, δεν παίρνουν την βοήθεια που τους προσφέρεται και κάνουν συνέχεια υποτροπές.

Εσύ; μπορείς να αλλάξεις την οπτική σου για αυτούς τους ανθρώπους; μπορείς να δεις ότι η εξάρτηση κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να είναι μία έξυπνη στρατηγική επιβίωσης; Μπορείς να θυμηθείς δικές σου στιγμές που βρισκόσουν σε στιγμές αδυναμίας, που χρειαζόσουν υποστήριξη, όπως φυσικά εσύ την εννοείς διότι για τον κάθε ένα μας , υποστήριξη μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Στιγμές που έπρεπε να πάρεις μια σοβαρή απόφαση, να ξεπεράσεις ένα χωρισμό, να δεχθείς τον εαυτό σου όπως είναι, ότι δεν είσαι τέλειος, να διαχειριστείς το άγχος σου, να ανταποκριθείς στις ανάγκες των άλλων και τόσα άλλα. Αν είσαι τυχερός θα βρεθεί μια εσωτερική ή εξωτερική φωνή που θα σου πει….κάνε κάτι, ζήτα βοήθεια, ψάξε τι είναι αυτό που θα σε βοηθήσει.

Μάθε ότι για τους χρήστες οι ουσίες αποτελούν για αυτούς εξαιρετικά δεκανίκια σε αυτές τους τις αδυναμίες. Δεκανίκια που στο τέλος στοιχίζουν πολύ ακριβά τόσο στους ίδιους, όσο και στις οικογένειες τους , τους φίλους τους, και την κοινότητα. Στο πέρασμα του χρόνου αποδεικνύεται ότι αυτή η επιλογή τους ήταν λανθασμένη. Επιλογή που φάνταζε σωτήρια, ανώδυνη, ευχάριστη και αποτελεσματική τώρα δεν είναι. Εσύ; Μήπως σε κάποια φάση της ζωής σου δεν έχεις κάνει λανθασμένες επιλογές; Επιλογές που θεωρούσες ότι θα ήταν αποτελεσματικές και θα σε βοηθούσαν; Που αποδείχθηκαν σε βάθος χρόνου λάθος; Που καλώς ή κακώς δεν έκανες σωστή εκτίμηση;

Οι χρήστες λοιπόν αφού αντιληφθούν την λάθος επιλογή προσπαθούν να μαζέψουν τις συνέπειες αυτής της λάθος επιλογής, στον βαθμό που είναι εφικτό και όταν είναι εφικτό. Δυστυχώς δεν είναι πάντα… Προσπαθούν να αλλάξουν θέση, να μετακινηθούν, να κάνουν κάτι διαφορετικό, να στηριχτούν να αποκτήσουν την αυτονομία τους…όπως προσπαθείς και εσύ αφού αντιληφθείς ότι έχεις κάνει την λάθος επιλογή σε στιγμές φοβερής αδυναμίας.

Τελικά τι λες; Μπορείς να συναντηθείς με αυτούς τους ανθρώπους; Ρωτάς πώς; Όταν εσύ μετακινηθείς και σκεφτείς ότι τελικά δεν είσαι και τόσο διαφορετικός…

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Κυνήγι ευτυχίας…

Θες να είσαι ευτυχισμένος συνέχεια. Έχεις πάθει εμμονή με την ευτυχία, θες να είσαι συνέχεια καλά, θες να είσαι συνέχεια χαρούμενος, θες να κάνεις συνέχεια θετικές σκέψεις. Έχεις την τάση όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στη ζωή σου να έχεις ενοχές, να νιώθεις ότι  φταις εσύ και ότι είναι προσωπική σου αδυναμία. Παράλληλα δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της… ξεχνάς την ικανότητα σου να αγωνίζεσαι.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με προκλήσεις που δεν προγραμμάτισες, δεν έχεις προηγούμενη εμπειρία.. Αλλάζουν οι ανάγκες σου, αλλάζουν οι επιθυμίες σου, αλλάζουν οι συνθήκες ζωής σου. Είναι μια διαδικασία που κρατάει συνεχώς. Είσαι άνθρωπος που εξελίσσεται και κάθε φορά αντιμετωπίζεις άλλα πράγματα. Δεν υπάρχουν βασικές οδηγίες χρήσης.

 Άκουεις πολύ συχνά  την φράση “όταν έχεις θέληση όλα μπορείς να τα καταφέρεις… όλα γίνονται.” Ξεχνάς όμως ότι όλοι έχουμε τους περιορισμούς μας, προσωπικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς περιορισμούς. Αυτό σημαίνει ότι στη ζωή σου θα έλθουν καταστάσεις που δεν θα μπορείς να ελέγξεις. Μην γίνεσαι σκληρός και αυστηρός με τον εαυτό σου. Σκέψου ότι κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν μόνο τις καταστάσεις της ζωής τους που τους κάνουν να νιώθουν οικειότητα και ασφάλεια. Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι, δεν έχουμε ζήσει όλοι τις ίδιες καταστάσεις , δεν ξεκινούμε όλοι από το ίδιο σημείο δεν έχουμε όλοι τα ίδια εφόδια.

Η συμπόνια σου λείπει. Νιώθεις ότι είναι απαράδεκτο να νιώθεις τα δύσκολα συναισθήματα που σε κατακλύζουν και κρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου. Η συμπόνια προς τον εαυτό σου θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής, θα σε βοηθήσει να τις βιώσεις και να τις  κατανοήσεις με μια διάθεση μη επικριτική. Θα σου ενισχύσει την συναισθηματική σου ανθεκτικότητα σε δύσκολες καταστάσεις. Θα σεβαστείς την αδυναμία σου ότι δεν μπορείς να καταφέρεις πάντα, προσπαθώντας να μην γίνεις ευάλωτος.

Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι όλο αυτό το κυνήγι της ευτυχίας, σου προκαλεί θλίψη και πίεση; Όλο αυτό σου έχει γίνει έμμονη ιδέα ξεχνώντας την ανθρώπινη φύση σου που τα έχει όλα; Έχει θλίψη, χαρά, νεύρα, έχει  μέρες που τα καταφέρνεις μια χαρά, έχει  μέρες που νιώθεις ότι τα έχεις κάνει χάλια.

Τις μέρες που δυσκολεύεσαι έχεις το δικαίωμα να γκρινιάζεις για όση ώρα θέλεις, να δώσεις χώρο να ξεσπάσεις ….σαν τα παιδιά που επιτρέπουν στο συναίσθημα τους να έχει ροή πριν αρχίσουμε εμείς ενήλικες να τους βάζουμε συναισθηματικούς περιορισμούς. Δώσε το δικαίωμα στον εαυτό σου να νιώσεις θλίψη, να είσαι τρωτός να είσαι ευάλωτος , χωρίς εγγυήσεις. Αυτό είναι ζωή, αυτό είναι εξέλιξη.

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.

Η ζώνη ασφαλείας σου…

Υπάρχουν  ζητήματα στην ζωή σου που δεν μπορείς να αποδεχθείς και να συμφιλιωθείς και ίσως πολλά από αυτά μπορεί να είναι και ακραία. Μπορείς να αποδεχθείς την ύπαρξη τους αλλά δεν σημαίνει ότι θα συναινέσεις και μαζί τους. Σκέφτεσαι ότι δεν έχεις ευθύνη για αυτά, δεν θα γίνεις ούτε θύμα, ούτε θύτης αλλά ούτε και σωτήρας. Ζεις με μία άρνηση μέσα σου,  ίσως καλείσαι μάλιστα να αφήσεις συνήθειες που σε βολεύαν… τέλος σου δημιουργείται θυμός και  ένταση.

Ο μηχανισμός αυτοάμυνας σου , οι αναμνήσεις σου, οι σκέψεις σου, τα συναισθήματα σου που αλληλοεπιδρούν  μέσα σου προβάλλονται στους ανθρώπους γύρω σου…. έτσι και αλλιώς αυτοί φταίνε… Συγκρούεσαι μέσα σου και δεν ξέρεις τι θα κάνεις.  Προβάλεις στους άλλους τις ευθύνες της δικής σου ζωής. Οι συγκρούσεις , τα τραύματα και τα ψυχικά ρήγματα είναι εσωτερικά. Δεν τα θες άλλα  θες να τα συμφιλιώσεις. Χωρίς όμως συναισθηματική φόρτωση. Πρόκειται για μια απόφαση μια επιλογή να απελευθερώσεις τον εαυτό σου από τα βάρη του παρελθόντος. Από το ποιος ήθελαν οι άλλοι να είσαι και ποιος πραγματικά είσαι. Μένεις όμως εκεί και ταλαιπώρησαι γιατί φοβάσαι μήπως χάσεις και αυτά που ήδη έχεις. Στο κάτω κάτω τα κατάφερες μια χαρά μέχρι σήμερα.

Συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου δεν είναι αυτή που θέλεις , ότι η σχέση σου δεν σε ικανοποιεί πλέον, ότι γενικά δεν είσαι καλά. Τί θα κάνεις; Θα καπνίσεις; θα πιείς αλκοόλ; Ή θα απομονωθείς από όλους και όλα; Tην ευαλωτότητα σου την θεωρείς ως μειονέκτημα. Σ’ έχουν μάθει ότι όσο πιο ευάλωτος είναι κάποιος και τολμά να δείξει τα ευαίσθητα κομμάτια του εαυτού του τόσο πιο πολύ εστιάζεται στα αρνητικά. Μάθε λοιπόν ότι όσο πιο ικανός είναι κάποιος να προσφέρει την ζωή του για κάποιον που αγαπάει τόσο πιο πολύ μπορεί να αγαπήσει.

Αν αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, τις συγκρούσεις , τα τραύματα σου  τα συναισθήματα σου, τις σκέψεις θα μπορείς να λειτουργείς όχι σαν μηχανή αλλά με αγάπη και γνώση σαν άνθρωπος…από εσένα… στον άλλο.. και από τον άλλο στο σύνολο και ότι άλλο υπάρχει γύρω σου. Είσαι έτοιμος να πάρεις αυτή την απόφαση ή επιμένεις να ζεις στην ζώνη ασφαλείας σου;

Μαρία Λεωνίδου, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια , για παιδιά, εφήβους ζευγάρια και οικογένεια.