
Από τις αρχές του 21ου αιώνα η παραδοσιακή μορφή της οικογένειας έχει μεταμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό. Θα ήταν λοιπόν ωφέλιμο να επαναπροσδιορίσουμε τους όρους που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τις νέες μορφές συμβίωσης. Η ευρεία οικογένεια έχει ήδη αλλάξει μορφή.
Στις αρχές του αιώνα ο γάμος ήταν άρρηκτα συνδεμένος με την αναπαραγωγή και ο μόνος λόγος διάλυσης του ήταν ο θάνατος. Από την δεκαετία του 1960 οι προγαμιαίες σχέσεις ήδη είχαν γίνει αποδεκτές ως ένας τρόπος εξασφάλισης ασφαλούς σεξουαλικής δραστηριότητας και οτιδήποτε απαγορεύσεις έχουν εξαλειφθεί. Βλέπουμε λοιπόν μία αποσύνδεση του θεσμού του γάμου από την απόκτηση απογόνων. Οι νέοι πλέον διαχωρίζουν τον θεσμό του γάμου και την απόκτηση απογόνων και υποστηρίζουν ότι μια ουσιαστική σχέση συντροφικότητας δεν μπορεί να μπει σε «ταμπέλες». Για τα νέα ζευγάρια που συζούν μαζί και τεκνοποιούν, ο παραδοσιακός θεσμός του αρραβώνα δεν έχει κανένα νόημα, αφού η περίοδος συγκατοίκησης θεωρείται περίοδος δοκιμασίας της σχέσης.
Η σχέση του ζευγαριού περνά από μεγάλες ανακατατάξεις. Ως αποτέλεσμα τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες νιώθουν αμφιθυμία για την δέσμευση μεταξύ τους και την δημιουργία οικογένειας. Παρ’ όλα αυτά όμως, βλέπουμε ότι όλο και περισσότεροι άντρες διεκδικούν πιο μεγάλη συμμετοχή στο μεγάλωμα των παιδιών τους και αναλαμβάνουν ένα πιο ενεργό ρόλο.
Η ορολογία για την περιγραφή της σχέσης έχει αλλάξει. Όλο και περισσότερο χρησιμοποιείται ο όρος σύντροφος αντί σύζυγος. Ενώ η συζυγία παραπέμπει σε δύο ανθρώπους που κινούνται μαζί χωρίς απόκλιση και διαφοροποίηση, ο όρος σύντροφος παραπέμπει σε ελευθερία κινήσεων, αυτονομία και ίσως επιλεγμένη απόσταση.
Η μεταμόρφωση της οικογένειας ζητά νέους όρους για να περιγράψει τις νέες μορφές που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι οι αρνητικοί όροι που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τις νέες αυτές μορφές, μάλλον αποπροσανατολίζουν και δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις στην κοινωνία παρά να βοηθούν στην δημιουργία νέας ταυτότητας του οικογενειακού σχήματος.