Οι αλλοιώσεις πολλές , οι προοπτικές άγνωστες. Σε όλο αυτό στεκόμαστε αμήχανοι, εκστασιασμένοι και μοναχικοί. Οι δομές που στήριζαν τα θεμέλια της ανθρωπότητας γκρεμίζονται η μία πίσω από την άλλη. Τίποτα δεν είναι σταθερό παρά μόνο η διαίσθηση ότι η μόνη σταθερή κατάσταση είναι η συνεχής αλλαγή. Σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι κάτι περαστικό είναι μια μεταβατική φάση, τελικά όμως αντιλαμβανόμαστε ότι η συνεχής αλλαγή είναι η μόνιμη κατάσταση στην οποία θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Τα πιστεύω μας και οι αλήθειες μας διασαλεύονται, αμφισβητώντας καθημερινά τις επιλογές που κάνουμε, αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας.
Πιστέψαμε στις κοινωνικές αλλαγές και στην εξέλιξη της επιστήμης που θα μας πρόσφεραν ευημερία και μια σταθερή κοινωνία. Φορτωθήκαμε υλικά αγαθά και αρχίσαμε να τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με νέα γνώση, νέες ιδέες για να προλάβουμε την εξέλιξη για να νιώσουμε πάλι απογοητευμένοι και εξουθενωμένοι. Εξουθενωμένοι γιατί δεν βλέπουμε προοπτική και γιατί πήγαμε ενάντια στην ίδια μας την φύση, κόντρα στην ίδια μας την ζωή.
Η οικογένεια, η μόνη μας σταθερή, άρχισε να μετατρέπεται σε ένα ασφυκτικό κλοιό, η εργασία μας ένας κλειστός ορίζοντας και ο έρωτας σε ένα άπιαστο φευγαλέο όνειρο. Πολλές επιλογές, πολλές εικόνες, πολλές διαφημίσεις, πολλές ιδέες και αντιλήψεις δημιουργούν ένα κυκλώνα αντιφάσεων που μας δυσκολεύουν να πάρουμε αποφάσεις και να θέσουμε προτεραιότητες. Για κάποιο λόγο δεν μπορούμε να ιεραρχήσουμε αυτές τις προτεραιότητες.
Τρέχουμε να προλάβουμε, να αποκτήσουμε υλικά αγαθά, να προχωρήσουμε στην καριέρα μας, να τραφούμε υγιεινά, να γυμναστούμε σωστά, να μορφώσουμε τα παιδιά μας, να διασκεδάσουμε επαρκώς. Τρέχουμε να επιλέξουμε από τις τόσες πολλές επιλογές που έχουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας που τελικά καταλήγουμε να μην ξέρουμε τι θέλουμε.
Αυτή η άνιση κούρσα μας δημιουργεί φυσικά άγχος, ένα άγχος επίδοσης αφού πρέπει να είμαστε «οκ» σε όλα. Αν δεν είμαστε «οκ» τότε εμφανίζονται οι ανασφάλειες, οι ψυχικές διαταραχές και καταφεύγουμε στους διάφορους «ειδικούς», ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και τέλος στους ψυχιάτρους που θα μας δώσουν τα κατάλληλα φάρμακα για να μην νιώθουμε, να μην αναγνωρίζουμε το συναίσθημα μας , να το καταπιέσουμε για να συνεχίσουμε να είμαστε «οκ» χωρίς το άγχος της επίδοσης.
Αναζητούμε συνεχώς νέες κατευθυντήριες γραμμές που θα μας δώσουν νόημα στη προσωπική , οικογενειακή και επαγγελματική μας ζωή. Ο κάθε ένας αναζητά το δικό του νόημα ύπαρξης. Το αναζητούμε σε σεμινάρια αυτογνωσίας, σε διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, στην μελέτη θρησκειών, στην ομοιοπαθητική, στη γιόγκα ακόμα και στα ζώδια. Πολλοί μας υπόσχονται λύσεις, πολλοί εμφανίζονται ως σωτήρες. Και εμείς μετέωροι να μην μπορούμε να αποφασίσουμε προς τα που να απευθυνθούμε αφού το αγωνιώδες ψάξιμο έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής.
Μέσα σε όλη αυτή την αναζήτηση ξεχνάμε να αναζητήσουμε τον προσωπικό μας εαυτό το μόνο σταθερό σημείο σε όλη αυτή την πολυπλοκότητα που μας περιβάλλει. Μέσα από προσωπικές αναζητήσεις ο στόχος θα μπορούσε να είναι η ένταξη μας σε μια συλλογικότητα , σε μια αναζήτηση στο πως μπορούμε να συνυπάρξουμε μαζί με τον άλλον. Δεν θα μιλάμε πλέον για ένα χαμένο εαυτό , για ένα εσωτερικό κενό αλλά για μια διαδικασία εξερεύνησης των βαθύτερων συναισθημάτων, πεποιθήσεων και αξιών που θα καθοδηγούν τις επιλογές, τις σκέψεις, τις πράξεις μας και την συμπεριφορά μας.
Σημαντική αυτή η διαδικασία γιατί οι πεποιθήσεις και οι αξίες , επηρεάζουν την προσέγγισή μας σε διάφορα θέματα, όπως την ηθική, τη πολιτική, τη κοινωνική και τη προσωπική μας ζωή. Απαιτεί όμως χρόνο, ενέργεια και αφοσίωση. Αυτές θα αποτελέσουν τον πυρήνα της προσωπικής και κοινωνικής μας ταυτότητας.
Μαρία Λεωνίδου, Ψυχοθεραπεύτρια-Οικογενειακή Θεραπεύτρια.
Anakoufisis- Psychotherapy & Counseling 