Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε , όλο και πιο συχνά, αντιμέτωποι με νεαρούς ενήλικες που κλείνονται στο σπίτι ή στο δωμάτιο τους, περνούν την ημέρα τους μπροστά από ένα υπολογιστή, αναλώνοντας σχεδόν όλη την καθημερινότητα τους, ζώντας μια εικονική πραγματικότητα.
Για πολλούς νέους οι κοινωνικοί δεσμοί αρχίζουν να χαλαρώνουν ή είναι ανύπαρκτοι , οι τρόποι που σχετίζονται ή που έχουν δημιουργήσει είναι διαφορετικοί και, ορισμένες φορές, είναι αντίθετοι με εκείνους που πραγματοποιήθηκαν από εμάς τους σημερινούς ενήλικες όταν ήμασταν νέοι. Ως ενήλικες αυτές οι συμπεριφορές, μας φαίνονται προβληματικές, και νιώθουμε σαν να αναπληρώνουν κάτι που δεν έχουν. Δεν κατανοούμε αυτές τις συμπεριφορές αφού δεν μας είναι οικείες. Ως αποτέλεσμα δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τις νέες δυνατότητας που δημιουργούνται.
Οι νέες συμπεριφορές που αναπτύσσονται μέσα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο όπως τον κόσμο του ίντερνετ, των βιντεοπαιχνιδιών, το facebook , IG κτλ. και η διάκριση ανάμεσα στον πραγματικό και τον εικονικό κόσμο που έχει δημιουργηθεί από τους νέους μπορεί να κατανοηθεί με διαφορετικές οπτικές. Από την μία έχουμε τον εικονικό κόσμο με τα στοιχεία του «κλεισίματος» όπως περιέγραψα πιο πάνω, και από την άλλη την οπτική των νέων δυνατοτήτων που αυτός ο κόσμος δημιουργεί. Αυτές οι διαφορετικές οπτικές πυροδοτούν πολύ συχνά κλιμακωτή σύγκρουση στις οικογενειακές σχέσεις που πολλές φορές μπορεί να καταλήξει σε βία. Σε βία που εκκολάπτεται στο εσωτερικό της οικογένειας, την απομονώνει από τον έξω κόσμο και δημιουργεί στεναχώρια, εντάσεις και ψυχική δυσφορία.
Οι συμπεριφορές των νέων σήμερα να σερφάρουν στο διαδίκτυο 24/7, να κοινωνικοποιούνται μόνο μέσα από αυτό, να αναλώνουν όλη την καθημερινότητα τους μέσα στο δωμάτιο τους, να έχουν εκατοντάδες φίλους στα ΜΚΔ και ταυτόχρονα να νιώθουν απέραντη μοναξιά, θα μπορούσε πριν μερικά χρόνια να «καπελωθεί» με κατάθλιψη, ανορεξία ή οτιδήποτε άλλου είδους ψυχικής παθολογίας. Σήμερα μιλούμε για ένα πρόβλημα σχέσεων που εκφράζεται με απομόνωση και απόσυρση σε μια εικονική διάσταση, όπου κυριαρχεί η βαθιά εξάρτηση και η προβληματική χρήση ενός μέσου επικοινωνίας.
Ποιες όμως είναι οι αλλαγές μέσα στο χρόνο; Αναρωτιέμαι κατά πόσο αυτές οι συμπεριφορές πρέπει να αποδοθούν σε κοινωνικές αλλαγές, ειδικά αυτές που αναπτύχθηκαν από τη χρήση των νέων τεχνολογιών, ή αν θα πρέπει να αποδοθούν στις μεταβολές που παρουσιάζονται στις σχέσεις στο εσωτερικό της οικογένειας. Μήπως η δυσφορία που αναπτύσσεται στο οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο, η αλληλεξάρτηση ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, η πίεση που εξασκείται σε αυτά για άριστες σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, βιώνεται στην οικογένεια ως βαριά αποτυχία αν δεν επιτευχθεί; Μήπως οι γονείς καλούνται να κατανοήσουν συμπεριφορές που σχετίζονται με την υπερβολική απασχόληση στο διαδίκτυο και το κλείσιμο στο δωμάτιο και νιώθουν ανεπαρκείς να τις διαχειριστούν αφού στην δική τους εφηβεία δεν είχαν τέτοιες αντιπαραθέσεις και προκλήσεις;
Έχω την εντύπωση ότι το κλείσιμο μέσα στο δωμάτιο, η εικοσιτετράωρη ενασχόληση με το διαδίκτυο και τα ΜΚΔ είναι κοινωνικά φαινόμενα που σιγά σιγά θα πρέπει να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε. Οι σχέσεις μεταβάλλονται, τα μέσα επικοινωνίας αλλάζουν, ο τρόπος που εκφράζεται η δυσφορία ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά αλλά και το πλαίσιο της οικογένειας θα πρέπει να οδηγούν στην κατανόηση των εφήβων και του συστήματος της οικογένειας.
Μαρία Λεωνίδου, Ψυχοθεραπεύτρια-Οικογενειακή Θεραπεύτρια.
.
.
Anakoufisis- Psychotherapy & Counseling 